به چیزهای عادی عادت می کنیم و از خارق العاده ها حیرت می کنیم.
انگشت حیرت به دندون می گیریم و با خواری و زاری به خودمون لعنت می کنیم.
یه هویی می ترسیم و می گیم:" نکنه داریم کفران نعمت می کنیم؟" (اوف! لب می گزیم و دوباره عبادت می کنیم.)
آخرش این قدر جرآت می کنیم درِگوشی درباره اش صحبت بکنیم.
اما جیگرشو نداریم جامه بدریم و ترک عادت بکنیم.
میگن موجب مرضه!